Een Franse huisarts
Toen ik voor het eerst belde met de huisartsen praktijk om te informeren of er nog plek voor ons was, werd de telefoon opgenomen door een alleraardigste vrouw. We babbelden 5 minuten over koetjes en kalfjes en de conclusie was dat er in de praktijk nog ruimte voor ons was. “In ieder geval is de assistente erg aardig” dacht ik nog. Toen we voor ons eerste bezoek de praktijk inliepen, waren er slechts twee deuren zichtbaar. De wachtkamer en een andere ruimte die wel de kamer van de huisarts moest zijn. Ik vroeg me nog even af waar de assistente zat. Het werd al snel duidelijk dat die er niet was. Alle patiënten werden door één vrouw uit de wachtkamer gehaald en ook weer uitgeleide gedaan. De intonatie van haar stem was niet die van een assistente, maar van iemand die “in charge” was. Toen het onze beurt was stonden we voor het eerst oog-in-oog met onze huisarts. Er stond een gebronsde vrouw voor ons op 10cm hoge hakken, gekleed in een modieuze rok. Om iedere vinger een ring en om haar hals hingen minimaal 2 colliers. Geen ordinaire opeenstapeling van goud, maar een smaakvolle combinatie van sieraden. Ze had, wat de Fransen zo mooi zeggen, “volk op het balkon staan“ en ze vond dat ze dit niet hoefde te verbergen gezien het enorme decolleté van haar blouse. Langzaam kauwde ze op een stuk kauwgom terwijl ze zich voorstelde. Eenmaal in haar kamer werd snel duidelijk dat schijn bedriegt. Ze stelde snel en geroutineerd vragen en de diagnose was snel gesteld. Toen de telefoon ging dacht ik nog heel even dat ze zou zeggen dat ze bezig was en later zou terugbellen. Maar zo werkte dat niet want in alle rust werd het telefoongesprek afgehandeld, zoals ze dat maanden geleden ook met mijn telefoontje moet hebben gedaan. Direct na het telefoontje pakte ze de draad weer op en schreef een recept voor wat geneesmiddelen uit en direct daarna volgde de factuur, die meteen contant voldaan diende te worden. En toen stonden we, enigszins beduusd, weer buiten. Het direct voldoen van een artsenhonorarium alsof je een brood koopt was voor ons wat vreemd, maar vooral de verschijning van de huisarts was iets heel anders. Ze voldeed helemaal niet aan ons in Nederland gevormde verwachtingspatroon, gewend als we waren aan artsen in vooral makkelijk zittende, niet altijd charmante, kleding. We realiseerden direct dat ons verwachtingspatroon wat verfransing kon gebruiken. Waarschijnlijk noem je dit integratie, dacht ik nog op weg naar huis.
